Dat heeft de gemeente in zijn oren geknoopt. Het resultaat is het Max Euweplein, waarmee een onbereikbaar reservaat in de stad is veranderd in een bruisend uitgaanscentrum. Om dit met cafés en modezaken gevulde plein zijn kantoren geschikt - in de voormalige gevangenis - en woningbouw langs de Singelgracht.

Het Kruisgebouw waar het allemaal om begonnen was, is met zijn groen geschilderde baksteen ontdaan van zijn strenge gevangenis uiterlijk.

'Homo sapiens non urinat in ventum' is er schalks in de architraaf gegraveerd, de poort tot het Max Euweplein. Daarachter een bos van kolommen, van Indiaas graniet met een strookje groengele tegels als contrapunt. Dat tegelmozaïek wordt herhaald onder de daklijst. Er zijn speelse klassieke verwijzingen in de bebouwing: behalve de zuilen van beton, de kapitelen onder de architraaf, vinden we ook nog een timpaan op het dak terug, terwijl de Japanse ruitjes het beeld bepalen op de kop van de gebouwen. Daarmee zou je het Max Euweplein lichtelijk postmodern kunnen noemen, want de groene winkelluifels met draadglas refereren weer aan de Parijse metro-architectuur.

Een cilinder van draadglas breekt het woningblok halverwege; het Kruisgebouw opent zich op de plek waar twee vleugels elkaar ontmoeten.

Het Max Euweplein is een integraal architectonisch project. Nieuwbouw, verbouwing en pleininrichting, alles was in een hand. In het middelpunt van het plein trekt de fontein de aandacht. Die beschrijft als een Escher-tekening de omgekeerde weg.

Het water loopt tegen de helling op.  (Jaap Huisman)