Sarphatistraat,

Amsterdam

1993

De meniekleurige `containers' op het dak en de bruine halfronde balkons zijn de enige zichtbare toevoegingen aan dit voormalige GEB-gebouw waarin de geest van Berlage rondwaart.

De moderne ingrepen zijn zo terughoudend dat de begin 20ste eeuwse architectuur volledig tot zijn recht komt. De meniekleur wordt doorgezet in de kozijnen, de twee trappenhuizen zijn met glasstenen opengelegd. In de oksel van het gebouw is een serreachtige portaal geplaatst met een zwevende vierkanten luifel. Achter de twee voordeuren openen zich de trappenhuizen. Ze zijn zoveel mogelijk authentiek gelaten. Tegelvloer, de houten trapleuning, de zuil met houtsnijwerk, zelfs de verweerde traptreden refereren aan het levendig gebruik van dit gebouw.

Premie- en vrije sectorkoopwoningen bevinden zich in het complex. Er draait een gebogen wand door de immense ruimte die het appartement verdeelt in een zonovergoten woonkamer en de meer besloten slaap- en werkvertrekken daarachter. Op het snijpunt van licht en donker, van privé en publiek ligt de keuken. Uit twee accenten blijkt het handschrift van de architect: de gegalvaniseerde roosters in het trappenhuis en een donkerblauwe tegel in de badkamer met een piramidereliëf. Maar het belangrijkst is de restauratieopvatting: dat de moderne inbouw vrij in de ruimte staat, los van de monumentale buitenmuren. (Jaap Huisman)